Natuurlijk kan ik schrijven over het nut van discipline of het dealen met kleine verslavingen, maar laten we vandaag eens een wat complexer onderwerp in de mix gooien! Want ehm... Wat is nou toch de zin van dit alles, van dit hele bestaan...?
Enige tijd terug voerde ik een gesprek met studenten over de toch wel fundamentele vraag wat de ‘zin van het leven’ is. Eén van de studenten gaf aan de laatste tijd veel bezig te zijn met dit onderwerp en het lastig te vinden hier geen helder antwoord op te hebben.
Vragen die speelden waren onder andere:
“Wat is het doel van dit alles?”
“Als je niet weet wat het doel van het leven is, waarom zou je zoveel moeite doen?
“Waarom studeren?”
“Waarom jezelf ‘verbeteren’?”
“Waarom de planeet proberen te redden?”
... etc.
Maar ook: “Houden anderen zich hier ook mee bezig?”
Misschien herken je het wel, misschien ook niet. Ikzelf vroeg me dit soort dingen af vanaf het moment dat ik kon nadenken (ok, zo ongeveer hè) en deze vragen laten me tot op de dag van vandaag niet los.
Vaak vond ik dat frustrerend. Ik kon het niet uitstaan dat ik de antwoorden niet had en dat alles zoiets ontzettend nutteloos had. Het had ook iets eenzaams – “Ben ik nou echt de enige die hierover nadenkt?”. Want iedereen deed maar en wilde van alles, maar de vraag naar het uiteindelijke doel leek niet interessant...?
Een ander perspectief
Soms was dat best a-relaxt, dat idee van de enige zijn die hier mee bezig was. Daarom inspireerde dit gesprek met deze studenten mij om hier een stukje over te schrijven. Want inmiddels ervaar ik de frustratie rondom dit niet-weten-wat-de-zin-van-het-leven-is niet meer en heb ik een soort persoonlijk ‘antwoord(je)’ gevonden op deze vraag.
Wie weet kan mijn verhaal hierover een ander helpen een eigen, bevredigend perspectief te creëren.
I knew all the rules but the rules did not know me (Eddie Vedder)
Na enkele mini-carrières en andere snel sneuvelende snuffelmomenten – die steeds als doel hadden dat ik erachter zou komen wat ik wilde met mijn leven – besloot ik op een bepaald punt alles los te laten. Misschien was er wel geen baan voor mij en misschien kon ik me wel gewoon niet vinden in ‘het systeem’.
Doelloos leven
Door me hieraan over te geven, gaf ik mezelf de mogelijkheid me te verdiepen in dingen die me echt interesseerden. In korte tijd verslond ik alles wat met meditatie, zen, coaching, spiritualiteit en persoonlijke groei te maken had. Ik keek honderden Youtube-filmpjes, las tientallen boeken, ging naar retreats, cursussen en trainingen en was drie keer per week braaf aan het yoga’un.
Input
In deze periode stelde ik me bloot aan alle mogelijke antwoorden op de vraag naar de zin van het leven. Al deze input zorgde ervoor dat ik beetje bij beetje een eigen antwoord ging formuleren. Een antwoord dat ik niet zozeer formuleerde aan de hand van bewijs of harde logica, maar vooral aan de hand van een gevoel van ‘dit voelt eigenlijk wel heel kloppend’/’hier word ik enthousiast van’.
Richting
Het is lastig mijn toen ontstane perspectief even snel te omschrijven. Daarbij blijft het zo dat ik, net als ieder ander, het uiteindelijk ook niet weet. Ik zie dit perspectief daarom ook niet als iets dat vaststaat, maar meer als een meanderend iets. Het gaat wel een bepaalde kant op, maar ik kan altijd weer wat naar links of rechts als dat op een bepaald moment logischer lijkt.
Het kan ook zo zijn dat ik het ergens helemaal laat vallen en vervang voor een ander perspectief. Er kleeft geen moeilijkheid of vastberadenheid aan deze ‘visie’. Het is meer een verhaal dat op dit moment goed voelt.
Van donker naar licht
De basis is dat ik moeite heb in het idee van hier ‘zomaar’ zijn. Ik ga uit van een groter idee ‘bovenop’ de puur rationele uitleg die uitgaat van oerknallen en toevalstreffers.
Ik denk dat we een doel hebben met ons leven. Dat we iets willen neerzetten, meemaken en laten zien. Aan onszelf, maar ook aan anderen. Ik denk dat we kiezen binnen welke context we geboren worden en besluiten welke lessen, uitdagingen en thema’s we willen tegenkomen/doorgronden.
Dit betekent niet dat er niet zoiets is als vrije wil en dat alles vaststaat. Zie het meer als richtingen, waarbij je het hoe, wanneer enz. in belangrijke mate op het moment zelf bepaalt.
Belangrijk in dit alles is de transitie van ‘donker’ naar ‘licht’; van ‘pijn naar fijn’ en ‘van haat naar liefde’. Steeds weer willen we (al dan niet bewust) helen, helpen en vooruitgaan. Ik denk dat dit voor ons als individu geldt, maar ook voor de maatschappij als geheel.
Ondanks alle miljoenen haperingen, inzinkingen en andere ‘mindere momenten’, denk ik dat we (deep down) allemaal streven naar een mooiere wereld. Een wereld waarin we harmonieus omgaan met onszelf, elkaar, de aarde en alles wat erop leeft.
En als ik dat minder klef kon laten klinken, zou ik daar zeker voor gaan ;-)
Anyway, mijn perspectief doet er helemaal niet toe
Ik kan zeggen wat ik wil, verkondigen zo het mij belieft. Maar wat ik denk, voel of ervaar doet er eigenlijk helemaal niet toe. Want dit gaat over jou en jouw ‘antwoord’.
Wat ik vooral wil zeggen zijn twee dingen:
Als je je afvraagt wat de zin van het leven is, ben je niet de enige. Als je er iéts langer over nadenkt, is het ook wel een bijzonder legitieme vraag! Ook ben je niet de enige als je dit als een lastig iets ervaart. Er is namelijk niks met zekerheid over te zeggen, terwijl het toch wel een redelijk essentieel iets is.
Overweeg eens af te gaan op je eigen instinct, gut feeling of hoe je het ook noemen wilt. Uiteindelijk blijft wat je gelooft simpelweg een keuze. Als je dan toch een perspectief moet kiezen, waarom dan geen leuke? Misschien kom je niet uit op het standaardbeeld dat we met zijn allen hooghouden. Misschien klinkt het wereldbeeld waar je blij van wordt best wel belachelijk en zou je je kwetsbaar voelen als je er echt in gaat geloven. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat kiezen voor wat kloppend en leuk en fijn voelt in plaats van wat aantoonbaar/logisch/algemeen aangenomen is, mij veel rust en richting gaf.
Hopelijk kun je hier iets mee.
Comments