Hi
Het moeilijkste deel van een website is voor mij toch wel het 'about me'-gedeelte. Waar moet je het over hebben, wat doet ertoe, etc. Maar goed, ik ga een stukkie schrijven :)
Nooit meer zondagavond
In mijn jeugd voelde het gezin als een soort basissfeer van waaruit iedereen het leven leefde. Dat leven thuis ervaarde ik als heel anders dan de wereld daarbuiten. Thuis was gezellig, grappig, warm en 'n beetje dromerig – en 'buiten' stond meer voor zakelijk, 'moeten' en serieus doen.
Het ergste moment van de week was de zondagavond. Meestal hadden we overdag iets leuks gedaan (naar familie of op best wel random tripjes) en reden we zondagavond naar huis. De volgende dag begon immers het 'normale leven' weer. Het voelde als het verlaten van een wondere wereld waarin alles kan en verrassend is, om naar een afgekaderd, voorspelbaar geheel van grijsheid, droogheid en plichtsgevoel af te dalen.
Ik kon er heel mijn kindertijd niet bij waarom niet iedere dag een zondag kon zijn.
Wat is 'zijn'?
Vanaf een jaar of 10 werden mijn vragen fundamenteler en ervaarde ik het niet snappen van dingen intenser. De kernvraag waar ik mee rondliep was denk ik: wat betekent het om te bestaan? Wat is dat, 'bestaan'?
En vervolgens ook: waarom leeft iedereen gewoon zijn leven terwijl niemand het antwoord op die vraag kent? Als je niet weet wat het betekent om te bestaan, hoe kun je dan besluiten om iets als glaszetter te worden en dat heel je leven blijven?
Dat niemand dit soort vragen leek te stellen, maakte het mysterie nog vele malen groter. Ik voelde me daardoor een rare buitenstaander, maar ik hield deze ik-snap-er-helemaal-niks-van-kant een beetje verborgen.
Doe normaal
Dus ondanks mijn niet door mijzelf begrepen systeemvragen (en -kritiek), doorliep ik braaf alle standaardstadia van het opgroeien: na de basisschool richting de middelbare, om vervolgens een wel-okay-klinkende studie te gaan doen in Amsterdam (sociale geografie, in case you're interested).
Al tijdens mijn studie experimenteerde ik met verschillende baantjes en bedrijfjes, want ik had al snel door dat ik geen sociaal geograaf zou gaan zijn. Ik werkte een tijdje bij de Gemeente Amsterdam, zette met vrienden twee bedrijven op (eentje bestaat nog), ging aan de slag als onder-onder-kok bij een restaurant en deed een poging tot het schrijven van een roman. Maar uiteindelijk bleek niets echt vervullend op de iets langere termijn.
Mijn toenmalige stiefbroer werkte als recruiter bij een reclamebureau en hij was van mening dat als ik een boek schreef, ik misschien ook wel copywriter bij een reclamebureau worden. Ik vond het een belachelijk idee, dus besloot ervoor te gaan. Ik had alle andere opties al geprobeerd, dus waarom niet gewoon lekker commercieel doen en eindelijk eens een beetje carrière maken? Misschien draait het in het leven niet om het vinden van 'je ding', maar om het kiezen van 'een ding'?
Na wat testjes en gesprekken kon ik aan de slag. Ik ging er vol voor en hopte van de ene afdeling naar de andere. Hoewel het wel iets van een kick gaf als dingen lukten en er schot zat in zaken, verloor ik na een paar jaar mijn vuur voor het werk.
Bovendien: de vragen die ik als kind had, had ik nog steeds.
En dus begin ik op een dinsdagavond vanaf mijn bank een ontslagbriefje te schrijven. Nog even twijfel ik; ga ik 'm echt verzenden? Fuck it, ik druk gewoon op send.
En nu?
Enkele weken later werk ik mijn laatste dag. 's Avonds hebben we nog een awkward etentje met het team en vervolgens fiets ik als vrij man naar huis. Alles had 'nieuw begin' written all over it, en tegelijkertijd had ik werkelijk geen enkel idee van wat ik ging doen. "Niet je schoenen weggooien als je nog geen nieuwe hebt", zeiden sommigen. Maar ik wist ergens dat ik nooit nieuwe schoenen kon vinden zolang die oude in beeld waren. Bovendien: wilde ik überhaupt nog wel schoenen?
Ik besefte dat ik, om een plek in de wereld te vinden, steeds naar de wereld had gekeken. Wat is er al en waar zou ik kunnen passen? Het was: wereld eerst, ik tweedst. Maar moest ik dat niet omdraaien? Moest ik niet beginnen bij mezelf?
Guru's en andere gekkigheid
Ik besloot mezelf carte blanche te geven. Niet langer hoefden acties tot iets toekomstbestendings te leiden en niet langer was de eis dat het allemaal 'wel een beetje normaal' moest zijn.
En als vanzelf dook ik de zoekershoek in. Waar ik spirituele boeken vroeger een beetje semi-stiekem las, gaf ik mezelf nu toestemming alles te lezen en te bekijken waar ik maar enthousiast over was. Ik vloog door honderden uren youtube-filmpjes, yogade drie keer per week en scande door een hele berg boeken. Ik keek veel naar filmpjes van Bentinho Massaro en toen hij een retreat gaf in Amerika, wist ik dat ik erheen wilde. Ik moest daarvoor wel over een drempel; ging ik écht zoiets raars doen?! Ik had het idee dat het hek dan van de dam zou zijn.
Dan maar zonder hek
Tijdens dit retreat ontmoet ik een life coach, wat me doet beseffen dat ik ook die hoek op wil. En voor ik het weet, heb ik alweer een nieuwe levensinvulling. Dit keer ontstond die invulling alleen niet vanuit denken en moeten, maar vanuit ruimte en ontspannenheid.
Die ruimte ervaar ik nog steeds, en ik hecht weinig waarde aan het label 'coach' (of aan elk ander label). Ik zie mezelf meer als een soort ontrafelaar; een spitter; steeds dieper kijkend. Want er kunnen mooie dingen gebeuren wanneer we minder vasthoudend durven zijn. Wanneer zekerheden mogen wankelen en risico's kansen kunnen zijn. In die ruimte kun je op zoek naar het essentiële, naar waar het voor jou om draait.
Met het aangaan van die zoektocht creëer je een nieuwe wereld, en ik vind het mooi als ik hierin iets voor je kan betekenen.